“Zullen we het nog één keertje proberen?”

– “Nee!”

– “Maar er zit een poepie in je buik, die moet er echt uit hoor…!”

– “Nee Mama, ik wil niet op de wc… echt niet.”

– “Dan gaan we daarna een sticker plakken…”

– “Nee. Oooh, ooooh, oooh” (staat van de ene op de andere voet te wiebelen en huilt), “ik wil niet, ik wil niet… oooh, oooh.”

– “Toe nou lieverd, je kunt het echt niet voor altijd ophouden, die poep móét eruit. Zal Mama bij je blijven op de wc, of een boekje voorlezen als jij op de wc zit?”

– “Neeeheee, ik doe het niet! Mag ik een luier?”

En zo ging het 100x… en dan meestal tijdens het avondeten… doordat ze weer wat eet komt de boel van binnen weer in beweging en krijgt ze aandrang. Uit alle macht probeert ze, met letterlijk samengeknepen billetjes, tegen te gaan dat ze moet poepen.

Een keer denkt een vriendin dat zij het ‘met vreemde ogen’ wel af kan dwingen. Resoluut pakt ze mijn dochter op en zegt: “Zo. Nu is het klaar. Jij gaat poepen.” Natuurlijk was het goed bedoeld en dacht ze dat het alleen nodig was om ‘even’ door te pakken. Ik was te lief en geduldig. Fenna moest er ‘gewoon’ even ‘doorheen’. Nee dus. Een hoop gegil en volledige paniek volgden na deze actie en ik had een kind met een nog grotere aversie tegen de wc als voor deze ‘hulpactie’.

Tijdens mijn werk (19 jaar op het kinderdagverblijf) heb ik dit ook vaak gezien: peuters die bang zijn om op de wc te poepen. Ze houden het op, soms bijna een week lang. Wanneer ze aandrang krijgen, raken ze in paniek of gaan stilletjes in een hoekje zitten huilen. De ene ouder is heel geduldig, de ander wat minder.

 

Ooit had ik een jongetje op de groep met poepangst. Hij werd al bijna 4 en dit maakte dat zijn ouders zich zorgen maakten. Want op de basisschool moet je zindelijk zijn. Anders worden ouders op hun werk gebeld dat ze hun kind moeten komen verschonen! Jay was best een heel stoer mannetje, hij zag er stoer uit en hij praatte ook behoorlijk stoer voor iemand van nog geen 4 jaar. Dat leerde hij van zijn grote broer. Ondertussen was Jay in zijn hartje wel gewoon 3,5 jaar én doodsbang voor poepen op de wc. Plassen? Geen probleem. Poepen? Geen denken aan.Zijn ouders zagen het als onwil, hij was toch zo’n stoere vent? Waarom doe je dan zo raar over dat poepen? Huppekee, niet zo zeuren. Als het misging (en het dus in zijn onderbroek zat), kreeg Jay straf. Dit zorgde ervoor dat het poepen hem nóg meer stress bezorgde.

Terug naar mijn dochter. Zij is de jongste van drie, heeft nog twee broers boven haar. Ook zij hadden beiden op hun beurt moeite met poepen op de wc. Voor mijn oudste zoon had ik er een gewoonte van gemaakt dingen uit te tekenen. Het werkte veel beter om een plaatje te tekenen van iets wat er gebeurde dan een heel verhaal te vertellen. Voor hem heb ik ooit, 17 jaar geleden, de eerste versie van mijn boek getekend. Poepies die wilden zwemmen met hun vriendjes in het riool. Ze wilden niet in zijn buik blijven, want dan werd het daar veel te vol en werden zij helemaal hard, en dan krijg jij buikpijn. Voor mijn oudste zoon werkte het direct. Het werd zijn favoriete verhaaltje en zijn angst was verdwenen. Toen mijn jongste zoon 2,5 jaar later ook poepangst kreeg, haalde ik mijn verhaaltje weer tevoorschijn en ja hoor, ook gelukt! Weer 4 jaar later was Fenna dus aan de beurt. Zij was het meest volhardend. Voor haar heb ik mijn tekeningen laten afdrukken als een Hema-fotoboekje. Het was nu een “echt” boek en ik las het haar iedere avond voor. ‘Mijn poepie mag ook wel zwemmen met zijn vriendjes,’ zei ze op een gegeven moment. En weer had het verhaaltje de truc gedaan!

De meeste boekjes gaan over een ander kindje dat op het potje of de wc gaat. Het verschil met DOORTREKKEN MAAR! is dat het door poepies verteld wordt. Ze zien er grappig en zelfs schattig uit. De kinderen moeten erom lachen, maar krijgen ook sympathie voor de figuurtjes in plaats van een angstig gevoel. Daarnaast krijgen ze er nu een beeld van waar die poep naartoe gaat als je doortrekt. Naar het riool! En dat is een heel groot zwembad onder de grond, speciaal voor poepies! Ze gunnen het hun poep (dat sommige kinderen echt zien als een deel van zichzelf) om ook met z’n vriendjes te gaan zwemmen.

Het fotoboekje is later nog vaak uitgeleend aan ouders op mijn werk. Telkens kreeg ik de opmerking: “Dit moet je écht uitgeven, hier kunnen zoveel kinderen en ouders wat aan hebben.” En dat is nu dus het geval. DOORTREKKEN MAAR! is nu te koop via www.doortrekkenmaar.nl.